[Fic TVXQ] Wait...รอ

ข้อมูลเบื้องต้น

เป็น SF เรื่องแรก(ที่แต่งจบ!) เกิดจากตัวเองกำลังนั่งดราม่าแล้วเขียนระบายๆๆๆ ก็เลยเกิดคิดมาได้ว่า เฮ้ย มันน่าเอาไปทำฟิคนะเนี่ย เขียนๆไปก็เลยจบเฉยเลย ฮี่ๆๆ XD

เนื้อเรื่อง

Title :: Wait (รอ)

Author :: TVXQ_MH-3 [MIHA28]

Pairing :: Yuchun x Junsu // Yunho x Yuchun(!?)

Author’s Note :: เป็น SF เรื่องแรก(ที่แต่งจบ!) เกิดจากตัวเองกำลังนั่งดราม่าแล้วเขียนระบายๆๆๆ ก็เลยเกิดคิดมาได้ว่า เฮ้ย มันน่าเอาไปทำฟิคนะเนี่ย เขียนๆไปก็เลยจบเฉยเลย ฮี่ๆๆ XD

ปล้ำโลมา.แอบอยากกระซิบว่าตอนจบมันหักมุมนะจ๊ะ อุวะฮะฮ่า !

***************************

...ทำไมถึงไม่เป็นผม...ทำไมคนที่ยืนอยู่ข้างนายถึงไม่ใช่ผม...ทำไมล่ะ ทำไม ?

...’ปาร์ค ยูชอน’ คือชื่อของผม

...’คิม จุนซู’ คือชื่อของเขา

...บางทีผมอาจมาช้าไป เขาไม่หยุดรอผม...

“ยูชอน~ ทำไมมานั่งตรงนี้คนเดียวล่ะ?” ผมจำเสียงหวานๆเสียงนี้ได้เป็นอย่างดี เสียงที่มักดังขึ้นใกล้ๆเสมอเวลาที่ผมอยู่คนเดียว

“แล้วนายล่ะ ทำไมอยู่คนเดียว” ผมเลี่ยงคำตอบแล้วส่งคำถามกลับ พลางหันไปส่งยิ้มหล่อๆให้เจ้าของเสียงที่กำลังนั่งลงข้างๆ

“ก็เค้ามาหายูชอนนี่ไง ยูชอนไม่อยากเจอเค้าเหรอ?” ร่างกลมหันหน้าไปอีกทาง ทำปากเชิดๆอย่างไม่พอใจนัก แต่สำหรับผมมันกลับเป็นภาพที่น่ารักจนหัวใจพองโตอย่างเลี่ยงไม่ได้

“อยากเจอสิครับ ใครล่ะจะไม่อยากเจอจุนซู..” ผมยิ้มอีกครั้ง ท่าจะแย่ล่ะสิ..เพราะตอนนี้ผมหุบยิ้มไม่ได้ซะแล้วล่ะ ^^

“อยากเจอเค้าจริงป่ะยูชอน” หัวกลมๆซบลงกับไหล่ข้างซ้ายของผม ผมพยักหน้า

“แน่อยู่แล้ว อยากเจอมากๆ..อยากเจอตลอดเลย” แน่นอนผมยิ้มไม่หุบ ยกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบผมอีกคนเบาๆ

“งั้นเจอตลอดไปเลยดีมั้ยล่ะฮะ คิก..” จุนซูยังคงระบายยิ้มน่ารัก กระชากหัวใจผมอีกแล้ว

“อยากให้เป็นแบบนั้นจัง..”

“ยูชอน...” จุนซูยกหัวออกจากไหล่ผม “จะไปเรียนต่อที่อเมริกา..ใช่มั้ย?” พลันถามคำถามที่ผมไม่อยากตอบที่สุด

“...นาย..รู้ได้ยังไง?” ผมถาม จุนซูขมวดคิ้ว

“เค้าลือกันให้แซ่ดทั้งห้อง...ทำไมยูชอนไม่บอกเค้า..?” ฉับพลับดวงตาคู่สวยก็มีม่านน้ำตาคลอให้ผมเห็น หัวใจผมถูกกระตุกวูบ คิมจุนซู...คนคนเดียวในห้องที่ผมไม่บอกเรื่องเรียนต่อที่อเมริกา

“เค้าไม่สำคัญสำหรับยูชอนใช่มั้ย...?” จุนซูก้มหน้าลง ไหลบางที่สั่นน้อยๆทำให้ผมรู้ว่าร่างตรงหน้ากำลังร้องไห้..ผมเลือกที่จะสวมกอดร่างนั้นเอาไว้เบาๆ

“สำคัญที่สุด...ผมไม่อยากให้ตัวเองรู้สึกว่าต้องลาจากนาย...ผมเลยไม่บอก..” จุนซูเงยหน้าขึ้นมาหาผม ก่อนผมซบลงกับอกผมอีกครั้ง แขนเล็กกอดผมไว้แน่น ผมกระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้น และหากเป็นไปได้..ผมอยากอยู่แบบนี้ตลอดไป....

“ยูชอนจะไปเมื่อไหร่ฮะ...?” จุนซูถามผมขึ้นเบาๆ

“วันเสาร์ครับ อีกสองวัน..”

“เครื่องออกกี่โมงฮะ แล้วกลับมาเมื่อไหร่...?” จุนซูผละออกจากผม ใช้สองมือปาดน้ำตาบนใบหน้าหวานออก

“ห้าทุ่มครับ...ก็คงประมาณ..สองปี” ต้องตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้..แม้จะไม่อยากให้คนตรงหน้ารู้

“จุนซูจะไปส่ง ยูชอนต้องเจอเค้าก่อนไม่งั้นห้ามไปนะ !” จุนซูยิ้ม

“เข้าใจแล้วครับ” ผมยิ้มตอบ

...หลังจากวันนั้นทุกอย่างก็ดำเนินไปตามปกติ...จนถึงวันที่ผมเดินทางไปอเมริกา...

--วันเสาร์--สามทุ่ม--สนามบิน--

ผมกำลังถูกรุมล้อมด้วยเพื่อนๆในชั้นที่เข้ามาลา แถมยังสาวๆให้ผ้าพันคอบ้าง เสื้อบ้าง ก็คนมันหล่อ..อย่าอิจฉาผม ผมมองหาจุนซู..แต่ยังไร้วี่แวว ผมได้แต่บอกตัวเองว่าไม่เป็นไร...ยังเหลือเวลาอีกสองชั่วโมง..

--สี่ทุ่ม--

เพื่อนๆเข้ามาอวยพรผมอีกครั้งก่อนทยอยกันกลับ ผมยังคงมองหาจุนซู...แต่ยังไม่มีแม้แต่เงา

--สี่ทุ่มครึ่ง--

ผมมองหาจุนซูอยู่อย่างนั้น อีกประมาณสิบห้านาทีผมต้องไปขึ้นเครื่อง ผมมองไปที่ประตูบานเลื่อนอัตโนมัติ มีผู้คนมากมาย..แจ่สายตาผมก็ต้องชะงัก..หนึ่งในนั้นเป็นคนที่ทำให้ผมใจเต้นไม่เป็นจังหวะ...ในที่สุดก็มา..คนที่ผมรัก คิมจุนซู !

“ยูชอนฮะ เค้ามาแล้ว !” จุนซูที่วิ่งเข้ามาหาผมมาในชุดสีขาวบางเฉียบ อากาศที่เกาหลีตอนนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะร้อนๆซะด้วย ผมจับมือจุนซูขึ้นมาถึงรู้ว่ามือบางนั้นเย็นจนแทบแข็ง ผมจึงถอดเสื้อนอกผมคลุมตัวเขาไว้ เพราะวันนี้ผมได้เสื้อมาเพียบเลยล่ะครับ

“ขอบคุณฮะ...จุนซูขอโทษนะยูชอนที่มาช้า กว่าจะหลบที่บ้านมาได้นี่แทบแย่เลย...”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่จุนซูมาจริงก็ดีใจแทบแย่แล้ว” ผมยิ้มก่อนจับมือทั้งสองข้างของคนตรงหน้าไว้

“มือยูชอนอุ่นจัง...” จุนซูยิ้มบางๆ ผมล่ะอยากให้เวลาตอนนี้ผ่านไปช้าๆเสียจริง...แต่ดูเหมือนคนบนฟ้าจะไม่เป็นใจ..(เกี่ยวกับคนบนฟ้ามั้ยเนี่ยตาปาร์ค? - -“)

“เรียนท่านผู้มีอุปการะโปรดทราบ ท่านผู้โดยสารที่จะไปอเมริกาในเที่ยวบินนี้กรุณาไปยังตัวเครื่องด้วยค่ะ” เสียงตามสายลอยมากระทบหูผม ไม่จริงน่า ทำไมเวลามันผ่านไปเร็วขนาดนี้ล่ะ

“จุนซู รอผมนะ รอผมได้มั้ย...?” ผมจับไหล่คนตรงหน้าไว้ สบตาคู่สวยด้วยความจริงใจ

“ฮะ...เค้าจะรอยูชอนนะ ยูชอนสัญญานะว่าจะกลับมาหาจุนซู..” จุนซูพูดเสียงเครือ แสงสว่างภายในแอร์พอร์ตทำให้ผมเห็นชัดว่าดวงตาคู่สวยนั้นปริ่มไปด้วยน้ำตา

“สัญญาครับ ผมรักจุนซูนะ..รักมากๆ..” ผมกอดร่างเล็กตรงหน้าเอาไว้แน่น จุนซูเองก็กอดผมแน่นเช่นกัน ผมก้มลงหอมแก้มจุนซูเบาๆก่อนค่อยๆผละออกมา

“ผมต้องไปแล้วนะ...”

“ฮะ..ยูชอนต้องคิดถึงจุนซุนะ จุนซูก็จะคิดถึงยูชอนให้มากๆ !” จุนซูเขย่ามือผมเบาๆ ผมพยักหน้าก่อนหันหลัง เดินไปสองสามก้าว ผมหยุดแล้วตะโกนออกมาอย่างไม่อายใคร

“ปาร์คยูชอนรักคิมจุนซูครับ !!!” ตะโกนจบผมก็วิ่งแบบไม่คิดชีวิตไปถึงตัวเครื่องเลยทีเดียว แอบคิดใครจะมองผมยังไงบ้างเนี่ย (ไหนแกว่าไม่อายไงปาร์ค - -) แต่ผมก็ไม่สนหรอกนะ..

...ชีวิตที่ไม่มีคิมจุนซู...แค่คิดก็เป็นสองปีที่ไม่น่ามีชีวิตอยู่แล้ว...

ชีวิตในอเมริกาไม่ได้แย่ซะทีเดียว อย่างน้อยที่นี่ก็มีสถานที่ให้ผมได้หย่อนใจบ้างเป็นบางครั้งบางคราว แต่หลายครั้งที่ผมคิดถึงใบหน้าของจุนซู หลายครั้งที่ผมคิดถึงจนแทบทนไม่ไหว และหลายครั้งที่ผมคิดไปต่างๆนานาว่า ถ้าเขาไม่รอผม...ผมจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร...?

.

.

.

--สนามบิน--

“ฮ้า ! เกาหลี ในที่สุดก็ได้กลับมา...” ผมพูดกับตัวเองหลังลงจากเครื่องบินเรียบร้อย แน่นอนว่าคนแรกที่ผมคิดถึง...คิมจุนซู

ผมไม่รู้ว่าจุนซูอยู่ที่ไหน ผมไม่อยากโทรหาเพราะต้องการให้เป็นเซอร์ไพรส์..แต่ด้วยความที่ไม่รู้ว่าจะไปไหนผมก็เลยเดินไปเรื่อยๆ จนผ่านสวนสาธารณะ ผ่านบ้านเพื่อนหลายๆคน ผ่านโรงเรียน ผ่านร้านสะดวกซื้อที่คุ้นเคย...จนในที่สุดก็เห็นจุนซูอยู่ในร้านกาแฟเล็กๆใกล้ๆนั้นเอง...

“จุนซู...” ผมพูดกับตัวเองด้วยความดีใจและตื่นเต้น แต่สายตาของผมก็เห็นผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามจุนซู มือของทั้งสองคนเกาะกุมกันอยู่บนโต๊ะ ใบหน้าน่ารักที่ขึ้นสีนิดๆพร้อมรอยยิ้มประจำตัว ทำให้สามารถรู้ได้ไม่ยากว่าคนคนนี้กำลัง...เขินอายมากเพียงใด...

“คิมแจจุง...” แจจุง...ผู้ชายที่นั่งอยู่กับจนซู นี่มันอะไรกัน ผมนึกว่าเราเป็นเพื่อนรักกันเสียอีก? ผมค่อยๆเดินเข้าไปภายในร้านอย่างต้องการคำตอบ จงใจเลือกโต๊ะข้างๆสองคนนั้น และดูเหมือนพวกเค้าไม่สังเกตการมาของผมแม้แต่น้อย บทสนทนาที่ดูจะสนุกสนานและหวานจนน่าอิจฉาทำเอาผมต้องกัดฟันกลั้นน้ำตาลูกผู้ชายไม่ให้ไหลออกมา นายจะรอผมไม่ใช่หรือ...คิมจุนซู?

“อ้าว จุนซู บังเอิญจังเลยนะครับ ผมเพิ่งกลับมาตะกี๊ก็ได้เจอนายซะแล้ว” ผมหันไปทักคนที่ผมรักด้วยสีหน้าแจ่มใส ไม่รู้ว่าจาฝาดไปหรือเปล่า ผมเห็นสีหน้าของจุนซูดูตกใจ..แต่ก็เพียงเสี้ยววินาที

“ยูชอน ! กะ..กลับมาแล้วทำไมไม่บอกฮะ เค้าจะได้ไปรับ..เค้าคิดถึงยูชอนมากเลยนะ” จุนซูผุดลุกขึ้นมาเขย่าแขนผมเบาๆด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม หากแต่แววตากลับไม่ได้ยิ้มไปด้วย

“จุนซู นายไม่ได้คิดถึงผมเลยใช่มั้ย?” ผมตัดใจเอ่ยคำถามที่สามารถย้อนกลับมาทำลายตัวผมเองได้ไม่ยากออกไป

“ทะ...ทำไมพูดแบบนั้นล่ะฮะยูชอน จุนซูน่ะ..!”

“ทำไมล่ะจุนซู นายกับแจจุง...?” ผมยังคงถามต่อ จุนซูถอนหายใจเบาๆก่อนตอบคำถามของผม

“ยูชอนฮะ...ฟังจุนซูนะ หัวใจคนเรามันเปลี่ยนกันได้ จุนซูขอโทษจริงๆ...”

“ผมกลับมาช้าไปเหรอ?” ผมกลั้นใจถามต่อไป

“ไม่ฮะ จุนซูผิดเอง...หัวใจจุนซูเปลี่ยนไปแล้ว จุนซูขอโทษ...” แววตาของจุนซูดูหมองลงอย่างไม่ได้เสแสร้งจนผมอดใจอ่อนไม่ได้

“ไม่เป็นไรครับ จุนซูไม่ผิดหรอก ผมผิดเองที่กลับมาช้าไป แต่อย่างน้อย...เราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้จริงมั้ย?” ผมลุกขึ้นจะเดินออกจากร้าน

“จุนซูขอโทษฮะ...จุนซูไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ อย่าโกรธจุนซูเลยนะฮะ...เรายังเป็นเพื่อนกันนะฮะยูชอน”

“ครับ...เราคงเป็นได้แค่เพื่อนกัน อย่าใส่ใจผมเลย” ผมหันกลับมายิ้มให้ ทั้งที่หัวใจผมไม่คิดจะยิ้มด้วย ก่อนเดินออกจากร้านด้วยหัวใจที่แหลกสลายไม่มีชิ้นดี และแน่นอน...กว่าผมจะตกหลุมรักใครอีกซักคน มันคงกินเวลาอีกนานโข...

.

.

.

ปึก ! ตุบ !

โอ๊ยยยยยยยย เฮ้ยย ! ใครมันมาชนผมล้มเนี่ย !?

“ขอโทษครับ ! คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่า !?”

“อือ..จะ...เจ็บ ! อูยยย...” ผมยกมือขึ้นคลำหัวตัวเองป้อยๆ นี่มันเจ็บจริงๆนะเนี่ย...

“ขอโทษนะครับ เป็นอะไรมั้ยครับ ให้ผมช่วยมั้ย ?” นี่มันเสียงคนที่ชนผมใช่มั้ยเนี่ย ขอดูหน้าหน่อยเหอะ !

“นี่คุณ..วิ่งมาได้ไง...! ...เนี่ย เอ่อ..ไม่เป็นไรครับ...” เฮ้ย !! ละ...หล่อมากครับท่าน ! ที่ผมพูดไปตอนเดินออกจากร้านตะกี๊ถือว่าผมถอนคำพูดไปแล้วกันนะครับ !

“คือว่า ผมชื่อชอง ยุนโฮ ถ้าเกิดว่าคุณไม่ว่าอะไร...ผมขอไถ่โทษด้วยการพาคุณไปทานข้าว...”

“เอ่อครับ ! ได้ครับ ! ผมชื่อปาร์ค ยูชอนยังโสดสนิท ! เอ่อออ....แหะๆๆ” ผมยกมือเกาหัวแก้เขิน นี่ผมพูดอะไรไปเนี่ย แหม...เขินชะมัด แหะๆๆ

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ คือว่า...คุณ..น่ารักมากเลย..”

“แหะๆ..ฮะ ..ขะ ขอบคุณครับ..”

.

.

.

รีดเดอร์ทุกท่านครับ ตอนนี้ผมคงต้องขอตัวก่อน ผมคิดว่ารักครั้งใหม่ของผมเริ่มต้นขึ้นแล้ว ณ บัดนาวครับ !!

--FIN.--

Writer Talk :: จบละ ใครคิดเนี่ยหักมุมจริง ! ฮ่าๆๆ เหมือนจะค้างๆทูยูเนอะ ทำไงได้เค้าตันแล้ว TT'
แต่เดี๋ยวมีทูยูเต็มๆให้ยลในไม่ช้าต้า ^^b ฝากด้วยนะคะ :')


ปล.พลีส~นะคะรีดเดอร์ที่น่ารัก อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย เห็นยอดวิวกับคอมเม้นแล้วมันเหนื่อยนะคะ TT อยากให้ช่วยติชมอะไรกันซักนิดนึง แนะนำว่าไรท์เจอร์ควรแก้ไขในเรื่องนี้อย่างไร ประมาณนี้ก็ได้ค่ะ คือเห็นวิวร้อยกว่าต่อคอมเม้นหนึ่ง ไรท์เตอร์ก็เศร้านะคะ TT^TT ถ้าไม่เป็นการรบกวนเกินไป อ่านแล้วช่วยคอมเม้นกันคนละเม้นก็จะดีนะคะ ขอบคุณมากเลยค่ะ.